چکیده

در این مقاله نویسنده ، خود پژوهی را به عنوان یکی از روشهای تحقیق معلمان و مدرسان تربیت معلم معرفی می کند که می تواند در توسعه حرفه ای آنها ، نقش مهمی ایفا کند. این مقاله از طریق بررسی سیر شکل گیری و تحول خودپژوهی ، ضمن ارایه تعاریف مختلف برای آن از دید صاحب نظران ، تفاوت خودپزوهی با کنش پژوهی ، ویژگیهای خودپژوهی و چگونگی انجام یک پژوهش خودپژوهی را بررسی می کند. یکی از ویژگی های جالب خودپژوهی ، برخورداری از ماهیت متضاد است . برای مثال ، از یک طرف، خودپژوهی روشی برای مطالعه فرد است ، در عین حال، محققان این حوزه ادعا می کنند که این مطالعه باید براساس همکاری با دیگران انجام گیرد بحث اصلی در این مقاله این است که محققان خودپژوهی ،تجارب خویش را به عنوان یک منبع اصلی پژوهشی در نظر می گیرند ، و «خود» را در میدان عمل ،به قصد بازسازی باورها و شیوه های عمل ، محور اصلی مساله پژوهشی قرار می دهند.